[Z] Icta.

Lira

Gdy patrzę przed siebie, widzę chmury gromadzące się nad horyzontem. Burza opóźni o jakiś czas wschód słońca. Godzinę, dwie? Masz mało czasu, by wrócić, tak mało... Patrzę w niebo i czekam na twój powrót. Przecież nie zostawisz nas, szefie? Z nadzieją wypatruję tego jednego, jedynego samochodu, który powinien zawitać na naszej ulicy już za chwilę, może dwie. Ulica jest ciemna i pusta jak niebo, które zaczyna różowić się na wschodzie. Lecz może na niebie znów pojawi się tęcza? Nie pamiętam nawet, kiedy ostatni raz ją widziałam. Może tego dnia, gdy spadając w dół, wciąż miałam przed sobą obraz twoich oczu? Może dzień wcześniej? Może tydzień, albo miesiąc... Nieważne. A może nigdy nie widziałam tęczy, nie tej właściwej, która przyniosłaby mi szczęście? Teraz już nigdy nie spojrzę na niebo, nie zmrużę oczu, wypatrując sylwetek ptaków na intensywnym, niebieskim tle. Tamtego dnia dokonywałeś wyborów, trudniejszych niż te, którym ja musiałam podołać. Ale ja nigdy nie żałowałam, nigdy. Czy ty kiedykolwiek przestałeś? Siedzę sama na dachu naszej ostatniej kryjówki i wiem, że tym razem nie będziesz żałować. Twoje życie za życie setek niewinnych osób. Dla mnie to wciąż za mało. Niebo ma kolor oczu naszej pani, Lord Renegat, twojej kochanki. Dlaczego wolałeś ją ode mnie? A może nie miałeś wyboru? Najpierw myślałam, że człowiek najbardziej samotny jest tam, w koszmarze Cichowęża, gdy nie potrafi zatrzymać bestii, która w nim tkwi. Ale tak nie jest. Ja nigdy nie byłam tak samotna jak teraz, gdy tkwię w miejscu, w którym jeszcze noc wcześniej stałeś koło mnie i wiem, że już nie wrócisz. Tak jak Alex. Jak wszyscy.

Ivoire